Appelvinken stelen de show
Op 4 juli trokken Armand, Enno en ik vol enthousiasme naar Vledder, waar we in een boshut hoopten spectaculaire foto’s te maken. Met het heldere zonlicht van die dag verwachtten we volop actie te kunnen vastleggen. Eenmaal aangekomen sloeg de stemming echter even om: de hut lag volledig in de schaduw, waardoor snelle sluitertijden onmogelijk waren.
Geduldig wachtten we tot de middag, toen eindelijk hier en daar een zonnestraal door het bladerdak brak en de omgeving oplichtte. Ons geduld werd beloond: plots barstte het toneel los met fel ruziënde appelvinken. Eindelijk konden we met snellere sluitertijden en een lagere ISO deze prachtige taferelen vastleggen. Wat een show!
Onverwachtse ontmoeting op de Sallandse Heuvelrug
Vrijdag 20 juni beleefden Jacqueline en ik een prachtige dag in de natuur. We hadden een fotohut geboekt in het buurtschap Lichtenberg, midden op de Sallandse Heuvelrug. Onderweg fantaseerden we enthousiast over welke vogelsoorten we misschien zouden tegenkomen – de zwarte specht, de groene specht... misschien zelfs een roofvogel als een havik of een wespendief. Om onze kansen daarop te vergroten, hadden we een paar eendagskuikens meegenomen als lokvoer.
Eenmaal aangekomen bleek de natuur zich die dag een beetje mysterieus te houden. Geen spechten, geen roofvogels, hoe goed we ook speurden met onze lenzen en verrekijkers. Maar de dag was allesbehalve teleurstellend.
Op slechts vier kilometer van de hut werden we namelijk verrast door een magisch tafereel: in het hoge gras, vlak naast de weg, stonden een paar kraanvogels – mét twee jongen! Een zeldzaam en ontroerend gezicht. Achteraf bleek dit moment het absolute hoogtepunt van de dag. Soms ligt het mooiste avontuur niet in wat je zoekt, maar in wat je onverwacht vindt.
Lammergier in Groningen, gezien 15-6-2025
Kleine plevieren en de kluut stelen de show
Donderdag 5 juni trokken Mark en ik er weer op uit voor ons jaarlijkse bezoek aan de Breebaartpolder, gewapend met camera’s en telelenzen. Waar we in eerdere jaren vaak al bij zonsopkomst in de fotohut zaten – half slapend maar hoopvol – besloten we het dit keer wat rustiger aan te doen. Rond 08.00 uur vertrokken we ontspannen uit Groningen, en nog voor 09.00 uur zaten we klaar in de hut, precies op tijd om het eerste zwakke zonnestraaltje mee te pakken. Een aangename verrassing, want zon stond eigenlijk niet op het programma.
Het werd meteen duidelijk dat we op het juiste moment waren gekomen. Een paartje kleine plevieren liep dichtbij met drie jongen, druk scharrelend door de slikranden. Wat een prachtig gezicht: zo klein, zo kwetsbaar, maar al zo actief. Verderop zagen we jonge kluten, nog een tikkeltje onhandig op hun stelten. Zodra een vreemde vogel iets te dicht in de buurt kwam, werden ze fel weggejaagd door de ouders – indrukwekkend hoe fanatiek ze hun kroost beschermen.
Tegen het middaguur begonnen onze magen te knorren, en besloten we onszelf te trakteren op een welverdiende lunch bij de viskraam in Termunten. De kibbeling smaakte uitstekend, zoals altijd, en met volle magen én geheugenkaarten keerden we tevreden terug naar huis.
Een geslaagde dag in de polder, waar de kleine plevieren en de kluten de hoofdrol speelden – en wij het voorrecht hadden om toeschouwers te zijn.
Dit jaar broed er voor de tweede keer een gekraagde roodstaart bij ons in de tuin. Na veel geduld kon ik hem vastleggen toen hij op ons metalen spechtje ging zitten.
Dit jaar broed er voor de tweede keer een gekraagde roodstaart bij ons in de tuin. Na veel geduld kon ik hem vastleggen toen hij op ons metalen spechtje ging zitten.
Gekraagde roodstaart vrouw
Nachtelijke safari in het Drents-Friese Wold
Woensdagavond 7 mei gingen Tijmen, Daniël en ik op avontuur: een nachtsafari midden in het Drents-Friese Wold. Ons doel? Nachtdieren spotten vanuit een half ingegraven observatiehut, diep verscholen in het bos. De hut was uitgerust met halogeenverlichting die langzaam zou inschakelen zodra het echt donker werd, zodat we ongestoord konden kijken en fotograferen.
We arriveerden in het laatste daglicht, installeerden onze camera’s en maakten ons klaar. Maar toen de duisternis eenmaal volledig was ingevallen… bleef het licht uit. Een technische storing. Nadat we dat euvel hadden opgelost, namen we opnieuw plaats achter onze camera’s, nu in volkomen stilte.
Al snel kregen we bezoek — niet van de dieren waar we op hoopten, maar van een stel brutale ratten. Terwijl zij ons nieuwsgierig omsingelden, gebeurde er iets opmerkelijks. Op een meter of vijftien begon een struik te bewegen, hoewel het windstil was. De ratten schoten weg. Uit het niets verscheen daar een das, recht voor onze neus. We hielden onze adem in. Hij snuffelde wat rond, vulde zijn buikje, en verdween weer in het duister.
Alsof dat nog niet genoeg was, kregen we ook nog een boommarter en een bunzing op bezoek — allebei even schuw als prachtig. Even na middernacht verlieten we het bos, moe maar voldaan. Een magische nacht vol onverwachte ontmoetingen.
Regelmatig horen wij de groene specht rond ons huis maar zelden kunnen we hem zien op 4 mei in het laatste avondlicht liet hij zich even mooi zien en zat hij hoog in de eikenboom die schuin achter ons huis staat. Zijn herkenbare roep kun je in de wijde omgeving horen.
Op 2 mei 2025 rondje Onnerpolder gemaakt en daar kwam ik 2 paartjes steltkluten tegen. Links het mannetje en rechts het vrouwtje.
