Wat een onverwachte traktatie! Tot nu toe had ik de morinelplevier alleen ooit op grote afstand door de telescoop gezien – een klein stipje in het veld. Maar vandaag had ik geluk: op de dijk bij Paezemerlannen zat er eentje prachtig dichtbij. Een zeldzame gast in Nederland, die vooral tijdens de trekperiode even neerstrijkt op kale akkers en graslanden om bij te tanken.
De vogel liet zich verrassend goed benaderen. Zijn warmbruine borstband, goudgetinte rug en die karakteristieke grote donkere ogen waren prachtig te zien. Het voelt bijna alsof deze vogels nieuwsgieriger en minder schuw zijn dan veel andere steltlopers. Ik kon hem daardoor rustig fotograferen en echt even genieten van dit bijzondere moment.
Even later kwam er nog een fotograaf aangelopen. Hij vertelde later dat de vogel niet lang na mijn bezoek is opgevlogen – alsof ik net op het juiste moment op de juiste plek was. Zulke ontmoetingen zijn zeldzaam en maken vogelen iedere keer weer spannend: je weet nooit of je oog in oog komt te staan met zo’n doortrekkende juweel van de toendra.
Vandaag, 27 augustus 2025, trok ik opnieuw naar de Onlanden, vastberaden en met één doel voor ogen: eindelijk een otter op de gevoelige plaat vastleggen. Op het bruggetje trof ik een andere fotograaf, verdiept in de sternen die sierlijk boven het water scheerden. “Ben je voor iets speciaals hier?” vroeg hij nieuwsgierig.
“Ja,” antwoordde ik, “ik hoop een otter te zien.”
Hij grinnikte en zei bijna achteloos: “Die krijg je toch nooit te zien.”
Maar nog geen drie minuten later gebeurde het ondenkbare. Tussen de waterplanten kolkte het water onrustig. Ik wees hem erop en plots verscheen er een glimmende snuit. Een otter! Vlak voor onze ogen begon hij te jagen, sierlijk duikend en weer opduikend, met visjes en rivierkreeften in zijn bek. Wat een magisch tafereel – en wat een geluk om dit zeldzame moment samen te mogen aanschouwen.
Kwak, Groningen, 18-8-2025
Net zoals de afgelopen twee jaar zit er weer een kwak aan de Donderslaan in Groningen.
Geschrokken van een roerdomp
Zaterdag 16 augustus stapte ik op de fiets voor een tochtje door de Westerbroekstermadepolder. Camera mee, maar zonder al te hoge verwachtingen – meestal zitten de vogels daar nét te ver weg, alsof ze precies weten hoe ver mijn lens kan zoomen. Bij de vogelhut aangekomen was het, zoals gewoonlijk, vooral “verrekijkerwerk”: de meeste vogels leken liever in een andere provincie te zitten.
Na een tijdje besloot ik weer verder te gaan. Met de fiets aan de hand kuierde ik over het dijkje, helm op mijn hoofd, compleet met fluoriderende band – je moet toch wat om op te vallen. Opeens, uit het niets, knalde er op nog geen drie meter voor me iets gigantisch uit het riet. Ik schrok me rot, dacht even dat ik aangevallen werd door een vliegende wasmand… maar het bleek een roerdomp te zijn!
Terwijl mijn hartslag langzaam weer richting normaal zakte, zag ik hem in de verte wegvliegen. Natuurlijk had ik mijn camera niet klaarstaan – dus het werden alleen nog wat foto’s op grote afstand.
Volgende keer toch maar een minder opvallende helm. Ik verdenk die fluoriderende band ervan dat de roerdomp dacht: “Help, daar komt een neonmonster!”
Badgasten op de Lemelerberg
Het is nog vroeg als we ons op woensdag 6 augustus in de fotohut nestelen. De lucht hangt stil, het bos ademt een belofte. Naast mij zit Geo Wassink, Oehoe-deskundige en wandelende vogelencyclopedie. Vandaag geen missie naar de mysterieuze oehoe, maar een jacht op bosvogels. Havik, sperwer… wie weet.
De uren verstrijken in gefluister en verwachtingsvolle stilte. Af en toe doorbreekt Geo die stilte: “Hoor je dat? Grote lijsters.” Hij zegt het alsof hij de vogels persoonlijk kent. En ja hoor, even later landen er vier voor onze neus, recht bij het vijvertje. Ze spetteren en dartelen alsof ze weten dat ze het toneelstuk van de dag spelen.
In de verte roept een buizerd. Steeds weer, alsof hij ons plaagt met zijn afwezigheid. Tot hij ineens verschijnt — sierlijk, zwijgend, en alweer verdwenen voordat we goed en wel ademhalen.
Dan, op het moment dat we onze spullen willen inpakken, gebeurt het. Uit het niets strijkt een sperwer neer, recht voor ons, en begint te badderen. Elke vleugelslag laat druppels als kristallen opspatten in het namiddaglicht. Het is pure magie.
Om 15.30 uur verlaten we de hut. De benen stijf, de rug stram, maar met het gevoel dat we een stukje van het bos hebben meegenomen.
Appelvinken stelen de show
Op 4 juli trokken Armand, Enno en ik vol enthousiasme naar Vledder, waar we in een boshut hoopten spectaculaire foto’s te maken. Met het heldere zonlicht van die dag verwachtten we volop actie te kunnen vastleggen. Eenmaal aangekomen sloeg de stemming echter even om: de hut lag volledig in de schaduw, waardoor snelle sluitertijden onmogelijk waren.
Geduldig wachtten we tot de middag, toen eindelijk hier en daar een zonnestraal door het bladerdak brak en de omgeving oplichtte. Ons geduld werd beloond: plots barstte het toneel los met fel ruziënde appelvinken. Eindelijk konden we met snellere sluitertijden en een lagere ISO deze prachtige taferelen vastleggen. Wat een show!
Onverwachtse ontmoeting op de Sallandse Heuvelrug
Vrijdag 20 juni beleefden Jacqueline en ik een prachtige dag in de natuur. We hadden een fotohut geboekt in het buurtschap Lichtenberg, midden op de Sallandse Heuvelrug. Onderweg fantaseerden we enthousiast over welke vogelsoorten we misschien zouden tegenkomen – de zwarte specht, de groene specht... misschien zelfs een roofvogel als een havik of een wespendief. Om onze kansen daarop te vergroten, hadden we een paar eendagskuikens meegenomen als lokvoer.
Eenmaal aangekomen bleek de natuur zich die dag een beetje mysterieus te houden. Geen spechten, geen roofvogels, hoe goed we ook speurden met onze lenzen en verrekijkers. Maar de dag was allesbehalve teleurstellend.
Op slechts vier kilometer van de hut werden we namelijk verrast door een magisch tafereel: in het hoge gras, vlak naast de weg, stonden een paar kraanvogels – mét twee jongen! Een zeldzaam en ontroerend gezicht. Achteraf bleek dit moment het absolute hoogtepunt van de dag. Soms ligt het mooiste avontuur niet in wat je zoekt, maar in wat je onverwacht vindt.
Lammergier in Groningen, gezien 15-6-2025
